لنفوم یا سرطان غدد لنفاوی و کدام نوع لنفوم خطرناک است ؟

از آنجا که این نوع سرطان در سیستم لنفاوی وجود دارد ، می تواند به سرعت در بافتها و اندام های مختلف بدن متاستاز یا گسترش یابد. لنفوم غالباً به کبد ، مغز استخوان یا ریه ها سرایت می کند.

افراد در هر سنی ممکن است به لنفوم مبتلا شوند ، اما این یکی از مهمترین دلایل سرطان در کودکان و بزرگسالان ۱۵ تا ۲۴ ساله است که اغلب قابل درمان است.

حتما بخوانید : آیا توده های زیر بغل نشانه سرطان غدد لنفاوی زیر بغل است؟

در این مقاله ، ما علائم لنفوم ، نحوه درمان آن و عوامل موثر را برای انواع مختلف آن بررسی می کنیم.

انواع بیماری لنفوم

دو نوع اصلی از لنفوم وجود دارد : لنفوم هوچکین و غیرهوچکین که این موارد ، انواع مختلفی دارند.

 

لنفوم غیر هوچکین

لنفوم غیر هوچکین ، که متداول ترین نوع آن است ، به طور معمول از لنفوسیت های B و T (سلول ها) در غدد لنفاوی یا بافت های سراسر بدن ایجاد می شود. رشد تومور در لنفوم غیر هوچکین ممکن است روی هر غدد لنفاوی تأثیر نگذارد ، اغلب بعضی ها را رها کرده و روی برخی دیگر رشد می کند.

۹۵٪ موارد لنفوم را تشکیل می دهد.

براساس موسسه ملی سرطان (NCI) ، لنفوم غیرهوچکین ۴.۲٪ از کل سرطان ها را تشکیل می دهد و خطر ابتلا یک فرد در طول زندگی حدود ۲.۲٪ است.

لنفوم هوچکین

لنفوم هوچکین یک سرطان در سیستم ایمنی بدن است و پزشکان می توانند آن را با حضور سلول های اشتنبرگ که نوع غیر طبیعی لنفوسیت های B هستند , شناسایی کنند. در افراد مبتلا به لنفوم هوچکین ، سرطان معمولاً از یک گره لنفاوی به دیگری منتقل می شود.

NCI تخمین می زند که لنفوم هوچکین ۰.۵٪ کل سرطان ها را تشکیل می دهد و تقریبا ۰.۲٪ از افراد در طول زندگی خود تشخیص داده خواهند شد.

علائم سرطان غدد لنفاوی

علائم لنفوم مانند علائم بیماری های ویروسی مانند سرماخوردگی است. با این حال ، آنها به طور معمول برای یک دوره طولانی تری ادامه خواهند داشت.

برخی از افراد هیچ علائمی ندارند. اما ممکن است افراد دیگرشاهد تورم غدد لنفاوی باشند . در اطراف بدن غدد لنفاوی وجود دارد. تورم اغلب در گردن ، کشاله ران ، شکم یا زیر بغل ایجاد می شود.

تورم معمولا بدون درد است. اگر غدد بزرگ شده اندامها ، استخوانها و سایر ساختارها را فشار دهند ممکن است دردناک باشد. برخی افراد لنفوم را با کمردرد اشتباه می گیرند.

گره های لنفاوی معمولا در هنگام عفونت های شایع مانند سرماخوردگی متورم می شوند. در لنفوم ، تورم برطرف نمی شود. درد نیز اگر به دلیل عفونت ایجاد شده باشد ، احتمالا همراه تورم است.

همپوشانی علائم می تواند منجر به تشخیص نادرست شود. اگر غدد لنفاوی به طور مدام در فردی متورم باشد باید برای مشاوره به پزشک خود مراجعه کند.

 

علائم دیگر هر دو نوع لنفوم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب مداوم بدون عفونت
• تعریق شبانه ، تب و لرز
• کاهش وزن و کاهش اشتها
• خارش غیرمعمول
• خستگی مداوم یا کمبود انرژی
• درد در گره های لنفاوی پس از نوشیدن الکل

برخی از علائم لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

• سرفه مداوم
• تنگی نفس
• درد یا تورم در شکم
• در صورت فشار دادن گره لنفاوی بزرگ شده ممکن است احساس ضعف ، فلجی و درد به اعصاب نخاعی یا نخاع وارد شود.

لنفوم می تواند به سرعت از غدد لنفاوی به سایر قسمت های بدن از طریق سیستم لنفاوی گسترش یابد. با گسترش لنفوسیت های سرطانی به سایر بافت ها ، سیستم ایمنی نمی تواند به طور موثر از بدن در برابر عفونت ها دفاع کند.

درمان سرطان غدد لنفاوی

دوره درمان به نوع لنفوم و مرحله ی آن بستگی دارد.

لنفومی که رشد آن ثابت است یا به آهستگی رشد می کند ممکن است نیاز به درمان نداشته باشد.

گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

بیولوژیک درمانی : این یک درمان دارویی است که سیستم ایمنی بدن را برای حمله به سرطان تحریک می کند. این دارو با ورود میکروارگانیسم های زنده به بدن این کار را انجام می دهد.

آنتی بادی درمانی : یک متخصص پزشکی آنتی بادی های مصنوعی را وارد جریان خون می کند. اینها به سموم سرطان پاسخ می دهند.

شیمی درمانی : یک تیم مراقبت های بهداشتی درمان دارویی تهاجمی را برای هدف قرار دادن و از بین بردن سلول های سرطانی انجام می دهند.

رادیو ایمونوتراپی : برای از بین بردن سلول های سرطانی دوزهای رادیواکتیو با قدرت بالا مستقیما وارد سلول های B سرطانی و سلول های T می شود.

پرتودرمانی : پزشک ممکن است این نوع درمان را برای هدف قرار دادن و تخریب مناطق کوچک سرطان توصیه کند. پرتودرمانی از دوزهای متمرکز تابش برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می کند.

حتما بخوانید : پرتودرمانی چیست ؟ طراحی درمان و عوارض پرتودرمانی

پیوند سلول های بنیادی : این روش می تواند به بازگرداندن مغز استخوان آسیب دیده بدنبال شیمی درمانی با دوز بالا یا پرتودرمانی کمک کند.

استروئیدها : پزشک برای درمان لنفوم ممکن است استروئید تزریق کند.

جراحی : ممکن است جراح پس از گسترش لنفوم ، طحال یا سایر اندام ها را خارج کند. با این حال ، یک متخصص سرطان یا آنکولوژیست ، معمولا برای گرفتن نمونه برداری درخواست جراحی  می کند.

 

عوامل موثر در ابتلا به سرطان غدد لنفاوی

عوامل مختلفی می تواند خطر ابتلا به هر دو نوع لنفوم را افزایش دهد.

لنفوم غیر هوچکین

عوامل موثر در لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

سن : بیشتر لنفوم ها در افراد ۶۰ سال به بالا رخ می دهد. با این حال ، برخی از آنها بیشتر در کودکان و بزرگسالان بروز می کند.

جنسیت : برخی از آنها بیشتر در زنان بروز می کند. مردان بیشتر در معرض ابتلا انواع مختلف آن هستند.

قومیت و محل زندگی : در ایالات متحده ، آمریکایی های آفریقایی تبار و آمریکای آسیایی در مقایسه با سفیدپوستان کمتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم غیر هوچکین هستند. لنفوم غیر هوچکین بیشتر در کشورهای پیشرفته دیده می شود.

مواد شیمیایی و اشعه : تابش هسته ای و برخی مواد شیمیایی کشاورزی با لنفوم غیر هوچکین ارتباط دارند.

نقص ایمنی : خطر ابتلا به لنفوم در افرادی بیشتر است که سطح سیستم ایمنی بدن آنها پایین باشد. این ممکن است به دلیل داروهای پیوند عضو یا HIV باشد.

بیماری های خود ایمنی : این نوع بیماری زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی به سلول های خود بدن حمله کند. به عنوان مثال می توان به آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک اشاره کرد.

عفونت : برخی از عفونت های ویروسی و باکتریایی که لنفوسیت ها را تغییر می دهند ، مانند ویروس (EBV) ;i خطرابتلا به لنفوم را افزایش می دهند. این ویروس باعث تب غده ای می شود.

پروتز سینه : که می تواند منجر به لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک در بافت سینه شود.

وزن بدن و رژیم غذایی : انجمن سرطان آمریکا (ACS) پیشنهاد کرده است که اضافه وزن و چاقی ممکن است در ایجاد لنفوم نقش داشته باشد. با این حال ، برای تأیید آن ، تحقیقات بیشتری لازم است.

 

سرطان لنفاوی هوچکین

عوامل موثر در لنفوم هوچکین عبارتند از:

مونونوکلئوز عفونی : ویروس( Epstein-Barr ( EBV می تواند باعث مونونوکلئوز شود. این بیماری خطر لنفوم را افزایش می دهد.

سن : افراد ۲۰-۳۰ ساله و ۵۵ سال بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم هستند.

جنسیت : لنفوم هوچکین در مردان کمی بیشتر از زنان است.

سابقه خانوادگی : اگر خواهر و برادری به لنفوم هوچکین مبتلا باشند ، خطر کمی بیشتر است. اگر خواهر یا برادر دوقلو یکسان باشد ، این خطر به طور قابل توجهی افزایش می یابد.

عفونت HIV : این می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کرده و خطر لنفوم را افزایش دهد.

تشخیص سرطان لنفاوی

هیچ نشانه مشخصی برای لنفوم وجود ندارد. اگر فردی دائما علائم ویروسی دارد ، باید به پزشک مراجعه کند. دکتر سوالاتی در مورد سابقه پزشکی فرد و خانوادگی آن می پرسد و سعی می کند سایر شرایط را رد کند.

آنها همچنین معاینه فیزیکی را انجام می دهند ، از جمله بررسی شکم و چانه ، گردن ، کشاله ران و زیر بغل ، جایی که ممکن است متورم شود. پزشک در نزدیکی غدد لنفاوی علائم عفونت را بررسی خواهد کرد ، زیرا می تواند دلیل اصلی بروز تورم در غدد لنفاوی باشد.

آزمایشات برای تشخیص سرطان غددلنفاوی

آزمایشات وجود لنفوم را تأیید خواهد کرد.

آزمایش خون و نمونه برداری : این موارد می توانند وجود لنفوم را تشخیص دهند و به پزشک کمک کنند تا انواع مختلف آن را شناسایی کند.

نمونه برداری شامل نمونه برداری از بافت لنفاوی توسط جراح است. سپس پزشک آن را برای بررسی به آزمایشگاه می فرستد. جراح ممکن است یک قسمت کوچک یا تمام گره های لنفاوی را از بین ببرد.

در بعضی موارد ، ممکن است از سوزن برای گرفتن نمونه بافت استفاده کند. ممکن است نیاز به انجام بیوپسی مغز استخوان باشد. که ممکن است به بی حسی موضعی ، آرام بخش یا بیهوشی عمومی نیاز داشته باشد.

نمونه برداری و آزمایش های دیگر می توانند مرحله سرطان را تأیید کنند تا ببینند آیا به سایر قسمت های بدن نیز سرایت کرده است.

آزمایش تصویربرداری : پزشک ممکن است برای بیمار اسکن تصویربرداری را تجویز کند ، مانند:

• سی تی اسکن
• اسکن MRI
• اسکن PET
• عکسبرداری با اشعه ایکس از قفسه سینه ، شکم و لگن
• سونوگرافی

نمونه برداری از آب نخاع : در این روش ، یک جراح با استفاده از یک سوزن نازک و بلند ، مایع نخاع را تحت بی حسی موضعی برداشته و آزمایش می کند. مرحله بندی سرطان به نوع ، سرعت رشد و خصوصیات سلولی بستگی دارد.

در مرحله ۰ یا ۱ ، سرطان در یک منطقه محدود باقی می ماند. در مرحله ۴ ، به اندام های دورتر گسترش یافته است و پزشکان درمان آن را دشوارتر می دانند.

یک پزشک همچنین ممکن است لنفوم را بی حوصله توصیف کند ، به این معنی که در یک مکان باقی بماند. برخی از لنفومها تهاجمی هستند ، به این معنی که به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند.

با درمان ، بیش از ۷۲ درصد از افراد مبتلا به لنفوم غیر هوچکین حداقل ۵ سال زنده می مانند. با لنفوم هوچکین ، ۶/۸۶ درصد از افرادی که تحت درمان قرار می گیرند حداقل ۵ سال زنده می مانند.

با پیشرفت سرطان لنفاوی ، احتمال نتیجه خوب کاهش می یابد. هرگونه علائم سرماخوردگی یا عفونت که برای مدت طولانی ادامه یابد ، مراجعه به پزشک ضروری است. تشخیص به موقع می تواند شانس موفقیت درمان فرد را بهبود بخشد.